لئوناردو داوینچی از دوربین‌های تاریک طبیعی یاد می‌کند که توسط غارهای

لئوناردو داوینچی از دوربین‌های تاریک طبیعی یاد می‌کند که توسط غارهای تاریک در لبه دره‌ای با نور خورشید تشکیل شده‌اند. یک سوراخ در دیواره غار به عنوان دکل دوربین یک دوربین سوراخ عمل می کند و یک تصویر وارونه و وارونه جانبی را روی یک تکه کاغذ پخش می کند. نقاشان دوره رنسانس از دوربین تاریک استفاده کردند که در واقع رندر نوری را به رنگی که بر هنر غربی حاکم است می دهد. این یک جعبه با یک سوراخ کوچک در یک طرف است که به پرتوهای نور خاصی اجازه ورود می دهد و یک تصویر وارونه را روی صفحه نمایش یا کاغذ نمایش می دهد.

تولد عکاسی در آن زمان با ابداع وسایلی برای ثبت و پنهان نگه داشتن تصویر تولید شده توسط دوربین مرتبط بود. آلبرتوس مگنوس (1193-1280) نیترات نقره را کشف کرد و گئورگ فابریسیوس (1516-1571) کلرید نقره را کشف کرد و تکنیک های شرح داده شده در کتاب اپتیک ابن الحیثم قادر به تولید عکس های اولیه با استفاده از مواد قرون وسطایی هستند.

دانیله باربارو در سال 1566 یک دیافراگم را توصیف کرد. ویلهلم هومبرگ توضیح داد که چگونه نور باعث تیره شدن برخی از مواد شیمیایی (اثر فتوشیمیایی) در سال 1694 شد.

لا روش، آنچه را که می توان به عنوان عکاسی تعبیر کرد، توصیف کرد.

در حدود سال 1800، مخترع بریتانیایی توماس ودگوود اولین تلاش شناخته شده را برای ثبت تصویر در دوربین تاریک با استفاده از یک ماده حساس به نور انجام داد. او از کاغذ یا چرم سفید که با نیترات نقره تصفیه شده بود استفاده کرد. اگرچه او موفق شد سایه‌های اشیایی را که روی سطح قرار می‌گرفتند در زیر نور مستقیم خورشید به تصویر بکشد، و حتی کپی سایه‌ای از نقاشی‌های روی شیشه ساخت، اما در سال 1802 گزارش شد که «تصاویری که با استفاده از یک دوربین تاریک ایجاد شده‌اند، بسیار کم‌نور یافت شده‌اند. در هر زمان معتدل، بر نیترات نقره اثر می گذارد." تصاویر سایه در نهایت همه جا تاریک شدند.