صویربرداری دیجیتال یا به دست آوردن تصویر دیجیتال

اپتیک نیوتنی تا اوایل قرن نوزدهم به طور کلی پذیرفته شد، زمانی که توماس یانگ و آگوستین ژان فرنل آزمایشاتی را بر روی تداخل نور انجام دادند که ماهیت موجی نور را به طور محکم دکل دوربین ثابت کرد. آزمایش معروف دو شکاف یانگ آن نور را نشان داد

تصویربرداری دیجیتال

تصویربرداری دیجیتال یا به دست آوردن تصویر دیجیتال، ایجاد یک نمایش دیجیتالی از ویژگی های بصری یک شی است، مانند یک صحنه فیزیکی یا ساختار داخلی یک شی. این اصطلاح اغلب به معنای پردازش، فشرده سازی، ذخیره سازی، چاپ و نمایش چنین تصاویری است. مزیت کلیدی یک تصویر دیجیتال، در مقابل یک تصویر آنالوگ مانند یک عکس فیلم، توانایی انتشار دیجیتالی کپی از سوژه اصلی به طور نامحدود بدون افت کیفیت تصویر است.

تصویربرداری دیجیتال را می توان بر اساس نوع تابش الکترومغناطیسی یا امواج دیگری طبقه بندی کرد که تضعیف متغیر آنها هنگام عبور یا انعکاس از اجسام، اطلاعات تشکیل دهنده تصویر را منتقل می کند. در تمام کلاس‌های تصویربرداری دیجیتال، اطلاعات توسط حسگرهای تصویر به سیگنال‌های دیجیتالی تبدیل می‌شوند که توسط کامپیوتر پردازش می‌شوند و به عنوان یک تصویر نور مرئی تولید می‌شوند. به عنوان مثال، محیط نور مرئی امکان عکاسی دیجیتال (از جمله فیلمبرداری دیجیتال) با انواع دوربین های دیجیتال (از جمله دوربین های فیلمبرداری دیجیتال) را فراهم می کند. اشعه ایکس امکان تصویربرداری دیجیتال با اشعه ایکس (رادیوگرافی دیجیتال، فلوروسکوپی و CT) را فراهم می کند و پرتوهای گاما امکان تصویربرداری دیجیتالی اشعه گاما (سنتی گرافی دیجیتال، SPECT و PET) را فراهم می کند. صدا اجازه سونوگرافی (مانند سونوگرافی پزشکی) و سونار را می دهد و امواج رادیویی اجازه رادار را می دهد. تصویربرداری دیجیتال به خوبی به تجزیه و تحلیل تصویر توسط نرم افزار و همچنین ویرایش تصویر (از جمله دستکاری تصویر) کمک می کند.

تاریخ

قبل از تصویربرداری دیجیتال، اولین عکسی که تا به حال تولید شد، نمایی از پنجره در لو گراس، در سال 1826 توسط ژوزف نیکفور نیپس فرانسوی بود.